Преузето са http://apjjf.org/2014/12/14/Peter-Dale-Scott/4104/article.html
Peter Dale Scott, "The American Deep State, Deep Events, and Off-the-Books Financing," The Asia-Pacific Journal, Vol. 12, Issue 14, No. 3, April 6, 2014.
Peter Dale Scott, bivši kanadski diplomata i Profesor engleskog na Univerzitetu Kalifornija, je autor knjiga Drugs Oil and War,The Road to 9/11, and The War Conspiracy: JFK, 9/11, and the Deep Politics of War. Njegova najnovija knjiga je American War Machine: Deep Politics, the CIA Global Drug Connection and the Road to Afghanistan. Njegov sajt koji sadrži obilje njegovih eseja nalazi se ovde.
Od tada sam pisao o dubokim događajima, pri čemu mislim na misteriozne događaje, kao što su...
ubistvo JFK, Votergejt provalu ili 9/11, koji neprestano uključuju kršenje zakona ili nasilje, a ugrađeni su u stvari u duboku politiku. Neki od njih mogu biti na niskom nivou, kao na primer podaci ukradeni iz ličnog računara, ili na srednjem nivou, kao što je ubistvo Karen Silkvud. Ali ono što ja nazivam strukturnim dubokim događajima su dovoljno veliki da utiču na celu strukturu društva, sa "posledicama koje uvećavaju tajnu vladu, a nakon toga su pokriveni sistematskim falsifikatima u medijima i internim evidencijama vlade." Mi još uvek zvanično živimo vanrednom stanju proglašenom nakon poslednjeg velikog dubokog događaja - 9/11; i to nas ostavilo u antiustavnom dobu nadzora bez naloga, pritvaranja bez naloga, i militarizovanom državnom bezbednošću.2 U ostatku ovog eseja, duboki događaji na koje upućujem će svi biti strukturalni duboki događaji.
Počeo sam da verujem da je većina strukturnih dubokih događaja (ili SDD) međusobno povezana, i da istraživanje bilo kojeg od njih pomaže da razumemo ostale. Njihov međusobni odnos dovodi do dve vrste istorije u Americi, i dve vrste istorijskog narativa: službene ili arhivske istorije, koja ignoriše ili marginalizuje duboke događaje, i druga vrsta - zvana duboko istorija od onih koji se njome bave ili "teorije zavere" od strane onih koji je kritikuju - a koji su deo te istorije. Kao primer zvanično ignorisanog ili iskrivljenog dubokog događaja, hteo bih da dam primer Kanadske kraljevske konjičke policije (RCMP) koja je pritvorila 1993. godine jednu od glavnih figura Al Kaide, Ali Mohameda. Godine 1993. FBI nalaže da se Ali Mohamed oslobodi, omogućujući mu da odleti u Keniju gde je (kao što navodi u svom izveštaju komisija za 9/11/) počeo planiranje bombardovanja američke ambasade u 1998. godini. Ovaj veoma značajan događaj je dobro propraćen od vodećih kanadskih novina, Toronto "Globe and Mail"; ali nikada nije ispraćen u bilo kom američkom mejnstrim časopisu.3
Ali Mohamed
Moja studija povezanosti između dubokih događaja se produbljivala više od četiri decenije. Sve je počelo na površinskom nivou kada sam primetio preklapanje naizgled marginalnog osoblja između dubokih događaja ubistva Džon F. Kenedija i Votergejta; i opet između Votergejta i Iran-kontre.
Nikada neću zaboraviti priču na naslovnoj strani 'New York Times'-a od 18. juna 1972. godine, dan nakon Votergejt provale. Bile su fotografije Votergejt provalnika, uključujući i 'Frank Sturgis'-a zvanog Fiorini, o kome sam već pisao dve godine ranije u mom neobjavljenom rukopisu za knjigu o JFK ubistvu, Zavera u Dalasu (The Dallas Conspiracy).4 Sturdžis je, u stvari ne NeOsoba: dobro povezan sa bivšim vlasnicima kazina u Havani, koji imaju veze sa Mafijom, on je održavao česte kontakte sa kancelarijom US Air atašea u Havani, nakon provale Kastrovog pokret 26. jula u Sijera i.5
Votergejt Provalnici - Frenk Sturdžis u centru. Izvor
Navodno je deo novca za kauciju za puštanje Sturdžisa i drugih Votergejt provalnika bio novac od droge dat od trgovca drogom, Manuel Artima (Manuel Artime), kojeg je zavrbovala CIA, a isporučio ga je Artimov perač novca, Ramon Milian Rodrigez (Ramón Milián Rodríguez). Nakon što je Iran-Kontra skandal izašao u javnost, Milian Rodrigez je ispitivan od strane kongresnog odbora - ne za Votergejt, već zato što je, da bi finansirao Kontraše, on upravljao sa dva kostarikanske kompanije za trgovinu plodovima mora ,FRIGORIFICOS (Frigorificos) i Okean Hunter (Ocean Hunter), koje su prale novac od droge.6
Noviji primer bi bio Ali Mohamed, čovek pritvoren, a zatim pušten
od RCMP. U 1980-im Muhamed je obučavao mudžahedine u Avganistanu, koje je podržavala CIA. On je tada trenirao neke od onih koji su podmetnuli bombu u Svetskom trgovinskom centru 1993. godine, pre nego što je planirao bombardovanje ambasade SAD-a u Keniji 1998. god.
Od 9/11 moje proučavanje strukturnih dubokih događaja je napredovalo od takvih preklapanja osoblja do tri dublja nivoa, koje nazivam operativnim (pri čemu mislim zajednički modus operandi), institucionalni (pod kojim podrazumevam zajedničke agencije za implementaciju) i finansijski (pri čemu mislim na zajednički izvor finansiranja).
Bio sam iznenađen kada sam prepoznao više od tuce zajedničkih operativnih modaliteta između dva, naizgled različita, događaje: JFK atentat i 9/11. Među najupečatljivijima su
Ova alternativa mreža igrala je centralnu ulogu u Iran-Kontra, kada je Oliver Nort (Oliver North) organizujući pošiljke oružja u Iran koje su ga na kraju koštale njegovog posla, koristio strogo poverljivu nacionalnu COG komunikacionu mrežu. Nortova mreža, poznata kao Flešbord (Flashboard), "isključivala je druge birokrate sa suprotnim gledištima ...[i] imala je svoju posebnu svetsku antiterorističku računarsku mrežu, ... kojom su pripadnici mogli da komuniciraju isključivo međusobno i sa njihovim saradnicima u inostranstvu." 11 Nort je takođe aktivno razvijao planove, koji su nastali sa Huverom, za masovne hitne pritvore.12
Dakle, pre njega, bio je Džems MekKord (James McCord), poznat po tome što je učestvovao u provali koja je ubrzala Votergejt krizu 1972. g.
Ali 9/11 je duboki događaj u kojem je COG mreža odigrala centralnu ulogu. U "Na putu do 9/11" (The Road to 9/11) iznosim razloge za verovanje da su Čejni i Ramsfeld, u kratkom periodu tog jutra kada su oni bili neobjašnjivo odsutni sa svojih komandnih mesta, umesto toga koristili COG mrežu da završe vanredne mere, obuhvatajući prvu primenu COG mera tog istog jutra.16
Ovo je još značajnije, jer, za dve decenije pre 9/11, Ramsfeld i Čejni su obojica bili deo malog tajnog odbora koji je planirao, uz pomoć Olivera Norta (čak i u 1990-im, kada ni jedan od njih nije bio u vladi) ekstremne COG mere, uključujući, navodno, "suspenziju ustava". U Iran-Kontra raspravi Nortu je postavljeno pitanje o planiranju da suspenduje ustav, ali predsednik nije dozvolio raspravu na otvorenoj sednici.17
Američka duboka država
U poslednjem poglavlju, opisao sam neodređenu simbiozu između dva različita aspekta američke duboke države:
Uključivanje Vol Strita u skladu je sa zapažanjem Frenklina Ruzvelt iz 1933. preneto njegovom prijatelju puk E. Hausu (E.M. House) da "Prava istina ... je, kao što ti i ja znamo, da finansijski element u velikim centrima poseduje Vladu još od dana Endrjua Džeksona."18
Uvid FDR-a je dobro ilustrovan efikasnošću kojom je grupa bankara iz Vol strita (uključujući Nelsona Oldriča /Nelson Aldrich/, dedu Nelsona Rokfelera) uspela da u veoma tajnom sastanku 1910. uspostavi sistem federalnih rezervi - sistem koji u suštini preuzima kontrolu nad snabdevanjem nacije novcem i nadzor svih američkih banaka koje nisu u pristrasnim rukama najveće banke.19 Politički uticaj para-državnog odbora Federalnih rezervi je jasno pokazan 2008. godine, kada je vrh FED osigurao trenutnu podršku od dve uzastopne državne uprave za državni novac za spašavanje bezobzirnih uprava Vol Strit banaka: "banks Too Big To Fail, and of course far Too Big To Jail, but not Too Big To Bail".20
Međunarodni advokati Vol Strita nisu krili zajedničko uverenje da su shvatili bolje nego Vašington šta je potrebno za upravljanje svetom. Kao što je Džon Foster Dals napisao u 1930-ima na britanskom kolegi,
Ovaj isti mentalitet takođe objašnjava zašto je Alan Dals kao OSS oficir 1945. jednostavno izbegao naređenja iz Vašingtona koja mu zabranjuju da pregovara sa SS generalom Karlom Volfom (Karl Wolff) o uslovima predaje nemačkih snaga u Italiji - jedno važno kršenje sporazuma Ruzvelta sa Staljinom na Jalti da dođe do bezuslovne predaje, kršenje za koje mnogi smatraju da je pomoglo da dođe do hladnog rata.22
Braća Dals (Džon Foster, desno)
Sedam najvećih naftnih kompanija ili "Sedam Sestara" - pet američkih i dva britanske - i dalje su radile kao kartel posle Drugog svetskog rata. Tako, kada je iranski Premijer Mosadek preduzeo korake 1951-52. da nacionalizuje Anglo-iransku naftnu kompaniju (sadašnji BP), naftni velikani su uspeli da organizuju uglavnom uspešan bojkot iranskog izvoza nafte. Ipak nisu uspeli da ubede Trumana da iskoristi CIA-u protiv Mosadek, i morali su da sačekaju da Trumana nasledi Ajzenhauer 1953. godine. Sa Dals braćom instaliranim kao šefovi države i CIA-e, CIA planiranje puča da se na vlast vrati šah počelo je odmah, sa Ajzenhauerovim odobrenjem u junu.
Uklanjanje Mosadeka sa vlasti je ostalo upamćeno kao operacija CIA, sa podređenom ulogom naftnih kartela (ako se uopšte pomenu). Međutim, hronologija ukazuje da je CIA došla sa zakašnjenjem da 1953. pomogne raniju operaciju naftnog kartela, a ne obrnuto. Što se tiče duboke države, naftni kartel kao duboka država pokrenuo je 1951. proces koji je američka država ovlastila dve godine kasnije.
Truman i Mosadek (desno)
Ovo pokazuje kako su duboka država i njena nadgradnja, do nekog stepena, uvek bili nadnacionalni. Tokom 1950-ih, na primer, akoje Alan Dals kao direktor CIA želeo da U-2 leti nad Rusijom na određeni dan, a Ajzenhauer rekao ne, Dals bi se jednostavno okrenuti svojim britanskim kolegama u MI6 da dobije dozvolu od Mekmilana, i tako bi bilo po njegovom.23
CIA i moć novčanika
Konvencionalna politička analiza tvrdi da je CIA ograničena ustavnim sistemom isplata i izveštaja u kojem Kongres kontroliše svojom snagom novčanika. Loren Foks iznosi važno upozorenje:
Hajde da rezimiramo neke od izvora of-šor i neknjiženih sredstva za CIA aktivnosti. Prvi tajna operacija CIA bila je korišćenje preko 10 miliona $ sredstava oduzetih od sila osovine da utiče na italijanske izbore 1948.25 (prikupljanje sredstava je počelo u bogatom Bruk klubu /Brook Club/ u Njujorku; ali je Alan Dals, tada još uvek advokat Vol Strita, ubedio Vašington, koji je na početku želeo kampanju ličnog finansiranja, da ovlasti operaciju putem Saveta za nacionalnu bezbednost i CIA.) 26
Dals, zajedno sa Džordžom Kenanom (George Kennan) i Džemsom Forestalom (James Forrestal), onda pronalazi način da obezbedi zakonski izvor za finansiranje CIA-e neknjiženim novcem, pod okriljem Maršalovog plana. Tri muškarca su "pomogla da se osmisli tajni dodatak [Maršalovog plana] koji je dao CIA sposobnost da vodi politički rat. On je omogućio da agencija potkrade milione dolara iz plana."27
U vreme crnog fonda Maršalovog plana u Evropi, CIA je preduzela korake koji su doneli novac od droge za podršku anti-komunističkih armije na Dalekom istoku. U mojoj knjizi "Američki ratna mašina" iznosim kako je CIA, koristeći bivšeg operativca OSS Pola Helivela (Paul Helliwell), stvorila dve privatne firme kao infrastrukturu za KMT vojsku u Burmi, vojsku koja je ubrzo počela da se bavi upravljanjem i razvojem trgovine opijumom. Ove dve firme su bile SEA Nabavka Inc (SEA Supply Inc.) u Bangkoku i CAT Inc. (CAT Inc., kasnije Er Amerika) u Tajvanu. Značajno je da je CIA podelila vlasništvo nad avionom Cat Inc. sa KMT bankarima u Tajvanu - to je omogućilo CIA-i da negira odgovornost za letove u kojima su CAT avioni, posle završene isporuke oružja od 'Sea Supply' vojsci koja uzgaja opijum, se vraćali na Tajvan sa opijumom za KMT. Čak i nakon što je CIA zvanično prekinula svoju vezu sa KMT vojskom 1953. godine, njena vlasnička firma Sea Supply Inc. isporučuje oružje za paravojne snage kojima rukovodi CIA, PARU, koje je takođe bilo finansirano, bar delimično, od trgovine droge.28
Profit sa Tajlanda vraćao se nazad, delom kroz samog Pola Helivela, kao donacija članovima obe stranke u Kongresu. Tajlandski diktator Phao Srijanon (Phao Sriyanon), trgovac drogom koji je tada navodno bio najbogatiji čovek na svetu,
Novac od prodaje oružja
U 1960-im i posebno 1970-im Amerika je počela da uvozi sve više i više nafte sa Bliskog istoka. Ali negativan efekat na platni bilans SAD je nadoknađen povećanjem prodaje oružja i vazduhoplova Iranu i Saudijskoj Arabiji. Ugovori sa kompanijama kao što su Nortrop (Northrop) i naročito Lokid (Lockheed, proizvođač CIA-inog U-2) uključivali su mito posrednicima, kao što su Kodama Jošio (Kodama Yoshio) u Japanu i Adnan Kašogi (Adnan Khashoggi) u Saudijskoj Arabiji, koji su takođe bili važni agenti CIA. Sam Lokid kasnije je priznao Čurč komitetu (Church Committee) da je obezbedio $ 106 miliona provizije za Kašogija između 1970. i 1975. godine, deset puta više nego što je platio sledećoj najvažnijoj vezi, Kodami.31
Ova sredstva zatim koriste Kašogi i Kodama za kupovinu prozapadnog uticaja. Ali Kašogi, koga je savetovao tim bivših CIA Amerikanaca, kao što su Majls Kopland (Miles Copeland) i Edvard Mos (Edward Moss), distribuira gotovinu (i ponekad podmeću žene, ne samo u Saudijskoj Arabiji, već širom sveta), uključujući gotovinu za kongresmene i predsednika Niksona u SAD.32
Kašogi je u stvari služio kao posrednik, ili predstavnik, u velikom broju operacija zabranjenih za CIA-u i preduzeća sa kojima je radio. Lokid, za početak, bio je upadljivo odsutan sa liste vojnih izvođača koji su finansirali nezakonito predizbornu kampanju Niksona 1972. Ali nije postojao zakon koji zabranjuje, i ništa drugo što bi sprečilo njihovog zvaničnog zastupnika, Kašogija, da obrne 200 miliona $ kroz banku Niksonovog prijatelja Bebe Reboza (Bebe Rebozo).33
Mos, Kašogi, Safari klub, i Međunarodni nadsvet
Moć koju je imao Kašogi nije ograničena samo na njegov pristup fondovima i ženama. Do 1970-ih, Kašogi i njegov pomoćnik Edvard Mos (Edward Moss) posedovali su elitni Safari klub (Safari Club) u Keniji.34 Ekskluzivni klub je postao prvo mesto za drugi i važniji Safari klub: savez između obaveštajne službe Saudijske Arabije i drugih obaveštajnih agencija koje su želele da nadoknade za CIA-no smanjenje broja zaposlenih u svetlu izbora predsednika Kartera i post-Votergejt reformi senatora Čurča (Church).35
The Safari Club
Kao bivši šef saudijske obaveštajne službe princ Turki ibn Fejsal (Turki ibn Faisal) je jednom rekao bivšim studentima Džordžtaun univerziteta,
Naročito Kašogijeve aktivnosti koji uključuju korupciju seksom i novcem (pošto su i one bile donekle ograničene post-Votergejt reformom senatora Čurča) izgleda da su preduzete brzo od strane "Bank of Credit and Commerce International" (BCCI), banke u muslimanskom vlasništvu gde je Kašogijev prijatelj i poslovni partner Kamal Adham, šef saudijske obaveštajne službe i glavni član Safari kluba, bio delimični vlasnik.37 Tokom 1980-ih BCCI i njen saveznik, špedicijsko carstvo u vlasništvu pakistanske braće Gokal, obezbeđije finansiranje i infrastrukturu za najveću tajnu operaciju decenije CIA-e i Saudijska Arabija: podršku za avganistanske mudžahedine.
Da citiram iz britanskog knjige čiji odlomak je naveden u BCCI izveštaju Senatu:
Tajne klauzule u ugovorima oružja
Aktivnosti Safari kluba su bile razotkrivene nakon što su Iranci 1979. zaplenili evidenciju u američkoj ambasadi u Teheranu. Ali BCCI podrška tajnim CIA operacijama, uključujući Iran-Kontra, nastavila se sve dok BCCI kriminal nije bio razotkriven na kraju decenije.
U međuvremenu, sa izborom Ronalda Regana 1980., Vašington nastavlja van-budžetsko finansiranje tajnih CIA operacija pod okriljem izvoza oružja u Saudijsku Arabiju. Ali ovo se više nije postizalo kroz mito saradnika CIA, kao što je Kašogi, nakon što je kongres 1977. učinio nelegalnim da američke korporacije isplaćuju strane zvaničnike. Umesto toga su napravljeni aranžmani za plaćanje, ili kroz neformalne sporazume ili putem tajnih aneksa u ugovorima, od same vlade Saudijske Arabije. Dva uzastopna ugovora za oružje, AWACS-ugovor iz 1981. i al-Yamamah ugovor od 1985, znatno su uvećali količinu raspoloživih crnih fondova.
a) AWACS dogovor
Godine 1981. potpredsednik Buš i Saudijski princ Bandar, radeći zajedno, osigurali su odobrenje Kongresa za masovnu prodaju AWACS (leteći sistem upozorenja i kontrole / airborne warning and control system) aviona u Saudijsku Arabiju. U paketu od $ 5,5 milijardi, samo deset procenata pokriva troškove aviona. Većina ostatka je bila početna rata za ono šta je na kraju ispao 200 $ milijardi vredan program vojne infrastrukture kroz Saudijsku Arabiju.41
Takođe je punjen crni fond za tajne operacije, kojim je više od jedne decenije u Vašingtonu upravljao princ Bandar, nakon što je postao Saudijski ambasador (i blizak prijatelj porodice Buš, zvani "Bander Buš"). Po rečima istraživača Skota Armstronga (Scott Armstrong), fond je "vrhunska vlada-na-crno."
Nedugo nakon što je odobrena AWACS prodaja, princ Bandar je zahvalio Reganovoj administraciji za glasanje pristajući da, po zahtevu Vilijama Kejsija (William Casey), deponuje 10 miliona $ u Vatikansku banku koji će se koristiti u kampanji protiv italijanske komunističke partije. Implicitno u AWACS dogovoru je obećanje Saudijaca da finansiraju antikomunističke gerilske grupe u Avganistanu, Angoli i na drugim mestima koje su podržane od strane Reganove administracije.42
Doprinos iz Vatikana, "za dugogodišnje klijente CIA, Hrišćansko-demokratsku partiju", nastavio je CIA tradiciju koja seže nazad do 1948.
Princ Bandar-bin Sultan, takođe poznat kao "Bander Buš." Izvor.
b) al-Yamamah dogovor
Nakon što je druga predložena velika prodaja oružja SAD naišla na povećano protivljenje od izraelskog lobija u Kongresu u 1985., Saudijska Arabija je umesto toga dogovorila dugoročni ugovor vredan više milijardi funti sa Velikom Britanijom - tzv Al-Jamamah dogovor. Još jednom preplaćivanje za kupljeno oružje se prelilo u veliki crni fond za političko podmićivanje, uključujući i "stotine miliona funti za bivšeg ambasadora Saudijske Erabije u SAD, princa Bandara bin Sultana."43 Prema Robertu Lejsiju (Robert Lacey), uplate za Princa Bandara iznosile su ukupno jednu milijardu funti tokom više od dekade.44 Novac je prošao preko računa Saudijske ambasade u Rigs banci (Riggs Bank) u Vašingtonu. Prema Trentu, upotreba Rigs banke od strane ambasade datira još iz sredine 1970-tih , kada, prema njegovim rečima, "Saudijska kraljevska porodica je preuzele finansiranje obaveštajnih službi za SAD."45 Tačnije, finansiranje nije bilo za Sjedinjene Američke Države, već za američku duboku državu.
Of-šor finansiranje i kontinuitet dubokih događaja
Ovo me dovodi do najoriginalnije i najvažnije stvari koju imam da kažem. Verujem da ovi tajni fondovi iz BCCI i saudijske trgovine oružjem - najpre Kašogi od Lokid a zatim princ Bandar od AWACS i Al-Jamamah poslova - su zajednički imenitelj u svim velikim strukturnim dubokim događajima (SDE-ima) koji su pogodili Ameriku otkad je nadnacionalni Safari klub nastao u 1976.
Mislim konkretno na
Dozvolite mi da citiram nekoliko detalja.
1) Oktobarsko iznenađenje 1980. Prema Robertu Periju (Robert Parry), glavni osnivač Safari kluba Alexandre de Marenches, dogovorio je za Vilijema Kejsija (svog kolegu Malteškog viteza) da se sastane sa iranskim i izraelskim predstavnicima u Parizu u julu i oktobru 1980., gde je Kejsi obećao Iranu isporuku američkog naoružanja, u zamenu za kašnjenje u povratku američkih talaca u Iranu dok Regan ne dođe na vlast. Peri sumnja da je BCCI imala ulogu u finansiranju mita za tajni sporazum i kasniji prenos izraelskog naoružanja u Iran.46 Pored toga, Džon Kuli (John Cooley) smatra da je de Marenches bio "Safari klub igrač koji je verovatno najviše učinio da uvuče SAD u avganistansku avanturu."47
2) Iran-Kontra skandal (uključujući i finansiranje Kontraša, nezakonitu prodaju oružja Iranu, i podršku za avganistanske mudžahedine
Postojale su dve faze Iran-Kontre. Za dvanaest meseci tokom 1984-85., nakon sastanka sa Kejsijem, kralj Saudijske Arabije Fahd, u duhu AWACS dogovora, podržavao je nikaragvanske kontrase preko Princa Bandara preko BCCI bankovnog računa u Majamiju. Međutim, u aprilu 1985. godine, nakon što je drugi predlog za prodaju oružja propao, MakFarlejn (McFarlane), plašeći se protivljenja AIPAC, prekinuo ovu direktnu Saudijsku ulogu. Onda je Kašogi, uz pomoć Majlsa Koplanda (Miles Copeland), smislio novu šemu u kojoj bi prodaja oružja Iranu koja uključuje Izrael finansirala Kontrase. Prvom fazom Iran-Kontre je upravljao Princ Bandar preko BCCI računa u Majamiju; Drugim kanalom je upravljao Kašogi kroz drugi BCCI račun u Montekarlu.
Keri-Braun izveštaj Senatu o BCCI takođe prenosi navode palestinsko-američkog biznismena, Sam Bamieh-a, da su Kašogi Sredstva iz BCCI za prodaju oružja Iranu potekla od Fahda, kralja Saudijske Arabije, koji se "Nadao da zadobije naklonost ajatolaha Homeinija."48
3) 9/11
Kada su dva ranije navedena navodna otmičara (ili označena krivca), al-Mihdhar i al-Hazmi, stigli u San Dijego, saudijac po imenu Omar al-Bayoumi ih je smestio i otvorio račune za njih. Ubrzo nakon toga Bajumijeva žena počinje da prima mesečne uplate sa bankovnog računa supruge princa Bandara, princeze Haifa bin Faisal.49 Pored toga, Princeza Hajfa slala je redovne mesečne uplate između $ 2,000 i $ 3,500 supruzi Osama Basnan-a, za koju razni istražitelji veruju da je špijun za saudijske vlasti. Sve u svemu, "između 1998. i 2002. godine, do US $ 73,000 u nalozima za isplatu je prešlo preko Bandarove supruge Haife... - dvema kalifornijskim porodicama za koje se zna da su finansirali al-Midhara i al-Hazmija."50
Iako ovi iznosi sami po sebi nisu veliki, oni mogu biti deo jednog opšteg obrasca. Autor Pol Speri (Paul Sperry) tvrdi da je bilo mogućeg kontakta saudijskih vlasti sa najmanje četvoricom drugih navodnih otmičara u Virdžiniji i na Floridi. Na primer, "9/11 kolovođa Muhamed Ata (Mohamed Atta) i ostali otmičari posetili su kuću u vlasništvu Esam Ghazzawi-ja, saudijskog savetnika nećaka kralja Fahda."51
Ali je pogrešno misliti o Bandarovim računima u Rigs banci kao jedinstveno saudijskim. Podsetimo se da su isplate princa Bandara uključivale "kofer sa više od 10 miliona $" koji je dat vatikanskom svešteniku za dugogodišnjeg klijenata CIA, Hrišćansko-demokratska stranku.52 U 2004. godini, Vol Strit žurnal je izvestio da Rigs Banka, koja je tada bila pod istragom Ministarstva pravde za pranje novca, "ima dugogodišnju vezu sa CIA, prema tvrdnjama ljudi koji su upoznati sa Rigs operacijama i vladinih zvaničnika SAD."53
U međuvremenu, predsednik Ekvatorijalne Gvineje Obijang "krao je na milione iz trezora njegove zemlje uz pomoć Rigs banke u Vašingtonu, D.C."54 Zbog toga je glavni računovođa Rigs banke, Sajmon Kareri, optužen. Ali Obijang je dobio odobrenje Stejt departmenta za ugovor sa privatnom vojnom firmom iz SAD, M.P.R.I, sa namerom da odbrani priobalne naftne platforme u vlasništvu ExxonMobil-a, Marathon, i Hess.55
Iza odnosa CIA sa Rigs bankom krije se uloga bančinih prekomorskih klijenata u zaštiti investicija SAD, a naročito (u slučaju Saudijske Arabije i Ekvatorijalne Gvineje), najvećih naftnih kompanija.
Zaključak: Američka duboka država danas
Pitanje Saudijske ambasade koja je finansirala najmanje dva (i možda više) od navodnih 9/11 otmičara (ili određenih krivaca) je toliko osetljiva da je, u 800-stranom Zajedničkom kongresnom Anketnom Izveštaju o 9/11, ceo deo od 28 strana, koji se odnosi na Saudijsko finansiranje bio redigovan.56 Slična cenzura desila se sa izveštajem 9/11 komisije: Prema Filip Šenon (Philip Shenon), nekoliko članova osoblja su pokazali tesnu vezu Saudijske vlade do otmičarima, ali su viši članovi skoro sasvim očistili sve najozbiljnije optužbe protiv Saudijskih vlasti, i preselili eksplozivne dokaze u futnote.57
Verovatno je da ovo prikrivanje nije smišnjeno za zaštiti same Saudijske evlasti, već nadnacionalne veze duboke državne opisane u ovom eseju, milje u kojem američki, Saudijski i izraelski elementi saučestvuju tajno. Jedan od znakova da je ovo što sam rekao tačno je da je princ Bandar, osetljiv na anti-Saudijska raspoloženja koje je 9/11 izazvao, bio među onima koji traže da vlada SAD učini redigovanih 28 stranica dostupnim javnosti.58
Ova ograničena izloženost zlonamernog korišćenja sredstava ostvarenih od ugovora Saudijska oružja nije stvorio želju u Vašingtonu da ograniči ove ugovore. Naprotiv, u 2010. godini, drugoj godini Obamine administracije,
Jasno je da su za nekoliko decenija procesi demokratije odozdo-nagore zamenjeni procesima duboke države odozgo-nadole.
Ali dublji sila u istoriji, želim da verujem, ide u suprotnom smeru: krajnje smanjenje agresivnih sila svrha-nadole od strane sila odozdo-nagore jednog sve više integrisanog civilnog društva.61
U poslednjih nekoliko meseci smo imali Vikiliks, zatim Edvarda Snoudena, a sada i borbu između CIA-e i njenog dugogodišnjeg šampiona u Kongresu, Dijane Fajnštajn (Dianne Feinstein). Možda je vreme da vidimo sistemski ispravku, kao nakon što je Danijel Elsberg objavio Pentagon dokumenta, što je izazvalo Votergejt krizu i reforme Čurč Komiteta. Verujem da bi se postigla ova korekcija da mora postojati bolje razumevanje dubokih događaja i duboke države.
Konačno, međutim, da li vidimo promenu ili ne zavisi, barem delimično, od toga koliko ljudi brinu.
Notes
1 Peter Dale Scott, Deep Politics and the Death of JFK (Berkeley: University of California Press, 1993), 6-8.
2 Cf. The Doomsday Project, Deep Events, and the Shrinking of American Democracy,” Asia-Pacific Journal: Japan Focus, January 21, 2011.
3 Toronto Globe and Mail, November 22, 2001; discussion in Peter Dale Scott, “The Falsified War on Terror: How the US Has Protected Some of Its Enemies," Asia-Pacific Journal: Japan Focus, October 8, 2013.
4 This work circulated as a manuscript, but was never published. However I learn from the Internet that “Southeast Louisiana University has two copies of Peter Dale Scott's THE DALLAS CONSPIRACY listed in their JFK papers archive”; cf. See here and here, Folders 20 and 21.
5 Peter Dale Scott, “The Doomsday Project and Deep Events: JFK, Watergate, Iran-Contra, and 9/11,” Asia-Pacific Journal: Japan Focus.
6 Jack Colhoun, Gangsterismo: The US, Cuba and the Mafia: 1933 to 1966 (New York: OR Books, 2013), 57-60; quoted in Bill Kelly, “Frank Sturgis – Run By US Military not CIA,” JFK Countercoup2, April 15, 2013.
7 Peter Dale Scott, The War Conspiracy: JFK, 9/11, and the Deep Politics of War (New York: Sky Horse Publishing, 2013), 341-96. There I listed thirteen similarities; I have since thought of another dozen.
8 Peter Dale Scott, “The Doomsday Project and Deep Events: JFK, Watergate, Iran-Contra, and 9/11,” Asia-Pacific Journal: Japan Focus.
9 “Emergency Preparedness for Telecommunications,” attachment to memo of November 5, 1969, to Clay Whitehead [director of the White House Office of Telecommunications Policy under Nixon], from Charlie Joyce; reproduced here.
10 Tim Shorrock, Spies for hire: the secret world of intelligence outsourcing (New York: Simon & Schuster, 2008),72-75; Peter Dale Scott, “Continuity of Government: Is the State of Emergency Superseding our Constitution?” Asia-Pacific Journal: Japan Focus, November 29, 2010.
11 Peter Dale Scott, "North, Iran-Contra, and the Doomsday Project: The Original Congressional Cover Up of Continuity-of-Government Planning," Asia-Pacific Journal: Japan Focus, February 21, 2011.
12 Ben Bradlee, Jr., Guts and Glory: The Rise and Fall of Oliver North (New York: D.I. Fine, 1988), 132.
13 Scott, “The Doomsday Project and Deep Events;” citing Bob Woodward and Carl Bernstein, All the President’s Men (New York: Simon and Schuster, 1974), 23; Jim Hougan, Secret Agenda (New York: Random House, 1984), 16. For more on WISP, see David Wise, The Politics of Lying: Government Deception, Secrecy, and Power (New York: Random House, 1973), 134-37.
14 John Dean, Worse Than Watergate: The Secret Presidency of George W. Bush (New York: Little Brown, 2004), 120.
15 “Former White House attache to talk about JFK assassination." See here.
16 Scott, Road to 9/11, 197-235.
17 Scott, Road to 9/11, 183-90.
18 Quoted in Scott, The Road to 9/11, 1. The situation appears not to have changed. “When Barack Obama ran for president in 2008, no major U.S. corporation did more to finance his campaign than Goldman Sachs Group Inc.” (Wall Street Journal, October 10, 2012).
19 Forbes magazine founder Bertie Charles Forbes wrote six years later: “Picture a party of the nation's greatest bankers stealing out of New York on a private railroad car under cover of darkness, stealthily riding hundred[s] of miles South, embarking on a mysterious launch, sneaking onto an island [the appropriately named Jekyll Island] deserted by all but a few servants, living there a full week under such rigid secrecy that the names of not one of them was once mentioned, lest the servants learn the identity and disclose to the world this strangest, most secret expedition in the history of American finance. I am not romancing; I am giving to the world, for the first time, the real story of how the famous Aldrich currency report, the foundation of our new currency system, was written (B.C. Forbes, Leslie’s Weekly, October 19, 1916; in T. Cushing Daniel, Real money versus false money-bank credits; the most important factor in civilization and least understood by the people Washington, D.C., The Monetary educational bureau, 1924], 169; cf. B.C. Forbes, Men who are making America [New York: Forbes Publishing Co., 1922], 398; cf. G. Edward Griffin, The Creature from Jekyll Island: A Second Look at the Federal Reserve [Westlake Village, CA: American Media, 1994]).
20 Congress was persuaded to provide perfunctory support of the bailout, under an alleged mysterious threat of martial law. See Peter Dale Scott, “Martial Law, the Financial Bailout, and War,” Global Research, January 8, 2009; reprinted in Michel Chossudovsky and Andrew Gavin Marshall, eds., The Global Economic Crisis: The Great Depression of the XXI Century (Montreal, Global Research Publishers. Centre for Research on Globalization, 2010), 219-40; Llewellyn H. Rockwell, Jr., “Sen. Inhofe: [Henry] Paulsen [Secretary of the Treasury and former Chief Executive Officer of Goldman Sachs] Threatened Martial Law To Pass Bailout,” LewRockwell.com, November 20, 2008.
21 John Foster Dulles to Lord McGowan, Chairman of Imperial Chemical Industries; in Nancy Lisagor and Frank Lipsius, A law unto itself: the untold story of the law firm of Sullivan & Cromwell (New York: Morrow, 1988), 127.
22 Charles T. O'Reilly, Forgotten Battles: Italy's War of Liberation, 1943-1945 (Lanham, MD: Lexington Books, 2001), 288; Peter Dale Scott, "How Allen Dulles and the SS Preserved Each Other," Covert Action Information Bulletin, 25 (Winter 1986), 4-14. Dulles’s plans to use SS resources in post-war Germany can be seen as part of a successful plan to frustrate the implementation of Roosevelt’s so-called Morgenthau Plan to deindustrialize Germany.
23 Stephen Dorril, MI6 (New York: Free Press, 2000), 659-660.
24 Lauren Fox, “Spy Game: Why Congress Is Limited in Its CIA Oversight,” U.S. News & World Report, March 12, 2014.
25 Amy B. Zegart, Flawed by Design: The Evolution of the CIA, JCS, and NSC (Stanford: Stanford UP, 1999), 189; citing Christopher Andrew, For the President’s Eyes Only (New York: HarperCollins, 1995), 172; see also Church Committee, Final Report, Book 4, 28-29.
26 David Wise and Thomas B. Ross, The Espionage Establishment (New York: Random House, 1967), 166; Scott, Road to 9/11, 13.
27 Tim Weiner, Legacy of ashes: the history of the CIA (New York: Doubleday, 2007), 28. An analogous funding source for the CIA developed in the Far East: the so-called
"M-Fund," a secret fund of money of enormous size that has existed in Japan [in 1991] for more than forty years. The Fund was established by the United States in the immediate postwar era for essentially the same reasons that later gave rise to the Marshall Plan of assistance by the U.S. to Western Europe, including the Federal Republic of Germany….. The M-Fund was used not only for the building of a democratic political system in Japan but, in addition, for all of the purposes for which Marshall Plan funds were used in Europe.[27
28 Peter Dale Scott, American War Machine: Deep Politics, the CIA Global Drug Connection, and the Road to Afghanistan (Berkeley: University of California Press, 2007), 68-96.
29 Fineman, A Special Relationship, 214-15; cf. 206.
30 Scott, American War Machine, 101-16.
31 William D. Hartung, Prophets of war: Lockheed Martin and the making of the military-industrial complex (New York: Nation Books, 2011), 126.
32 Anthony Summers with Robbyn Swan, The Arrogance of Power: The Secret World of Richard Nixon (New York: Viking, 2000), 283. Cf. Kessler, The Richest Man in the World, 171: Khashoggi told the prosecutors “that he churned millions through the tiny [Rebozo] bank to win favor with the president.”
33 Cf. Jim Hougan, Spooks: the haunting of America: the private use of secret (New York: Morrow, 1978), 457–58.
34 Kessler, Richest Man in the World, 238-41; Scott, American War Machine, 161-62.
35 The operation kept the name “Safari Club” even after moving from Khashoggi’s Club to a permanent headquarters in Cairo.
36 Ibrahim Warde, The price of fear: the truth behind the financial war on terror (Berkeley: University of California Press, 2007), 133. Cf. Robert Lacey, Inside the Kingdom: Kings, Clerics, Modernists, Terrorists, and the Struggle for Saudi Arabia (New York: Penguin Books, 2009), 66, 72, 76.
37 Christopher Byron, "The Senate look at BCCI,” New York Magazine, October 28, 1991, 20–21.
38 Nick Kochan and Bob Whittington, Bankrupt: the BCCI Fraud (London: Gollancz, 1991), 220; quoted in The BCCI affair: a report to the Committee on Foreign Relations, United States Senate, Section 11.
39 Jonathan Beaty and S. C. Gwynne, The Outlaw Bank: A Wild Ride Into the Secret Heart of BCCI (New York: Random House, 1993.), 311: “Rappaport and the Bank of Oman’s managing director maintained key contacts with the Saudis, who were pumping money through the bank for the Afghan rebels, at Casey’s request.” Cf. Alan A. Block and Constance A. Weaver, All is clouded by desire: global banking, money laundering, and international organized crime (Westport, CT: Praeger, 2004), 27-28; Scott, American War Machine, 163; Scott, Road to 9/11, 325n94.
40 Block and Weaver, All is clouded by desire, 36-37.
41 Craig Unger, House of Bush, House of Saud: the secret relationship between the world's two most powerful dynasties (New York: Scribner, 2004), 59-61. The opposition of Israel and its supporters was mitigated in 1983, when Reagan agreed to preserve Israel’s “qualitative edge” by supplying comparable weapons. See Stephen C. Pelletière, Iraq and the International Oil System [Westport, CT: Praeger, 2001], 169-70), ZZ; Jonathan Marshall, Peter Dale Scott, and Jane Hunter, The Iran-Contra Connection: Secret Teams and Covert Operations in the Reagan Era (Boston: South End Press, 1987), 93-95.
42 Unger, House of Bush, House of Saud, 61; citing Robert Baer, Atlantic Monthly, May 2003, 60; cf. New York Times, 10/22/01, A1.
43 “Saudi prince 'received arms cash',” BBC, June 7, 2007. It is unclear whether payments continued after 2001, when the UK signed the OECD's Anti-Bribery Convention, making such overpayments illegal.
44 Lacey, Inside the Kingdom, 108.
45 Joseph J. Trento, Prelude to terror: the rogue CIA and the legacy of America's private intelligence network (New York: Carroll & Graf, 2005), 102.
46 Robert Parry, Secrecy and Privilege: Rise of the Bush Dynasty from Watergate to Iraq (Arlington, VA: Media Consortium, 2004), 112–38; Scott, The Road to 9/11, 99–107.
47 John K. Cooley, Unholy Wars: Afghanistan, America, and International Terrorism (London: Pluto Press, 1999), 26. De Marenches, through a shadowy Pinay Circle, was also accused of interfering in the domestic politics of France, England, and other European countries. See Robin Ramsey, "Brian Crozier, the Pinay Circle and James Goldsmith", Lobster 17, UK, November 1988; David Teacher, “The Pinay Circle and Destabilization in Europe," Lobster 18, UK, October 1989). A more extreme argument is that of David G. Guyatt, "The Pinay Circle: An Invisible Power Network," Nexus Magazine, August-September 1996.
48 “Khashoggi, a Saudi Arabian who investigators have found played a significant role in financing the early US arms shipments to Iran, was serving as Fahd's emissary in the deals, Bamieh said…. ” (The BCCI Affair, Part 19). This remarkable claim was corroborated by two Khashoggi associates and Farid Ghadry, a Saudi dissident in Washington (New York Times, January 17, 1987, 6). Cf. also Washington Post, March 7, 1987, A4.
49 In his recent book, The Commission: The Uncensored History of the 9/11 Investigation (New York: Twelve, 2009), New York Times reporter Phillip Shenon discusses at length the questions surrounding Bayoumi and his ties to the Saudi government. Cf. David Ray Griffin, The New Pearl Harbor Revisited: 9/11, the Cover-Up, and the Exposé (Northampton, MA: Olive Branch Press, 2008), 224-27.
50 Anthony Summers and Robbyn Swan, The eleventh day: the full story of 9/11 and Osama bin Laden (New York: Ballantine Books, 2011), 410-15, 559-62; cf. David B. Ottaway, The king's messenger: Prince Bandar bin Sultan and America's tangled relationship with Saudi Arabia (New York: Walker & Company, 2008), 198-99.
51 Paul Sperry, “Inside the Saudi 9/11 Coverup,” New York Post, December 15, 2013: “FBI agents investigating the connection in 2002 found that visitor logs for the gated community and photos of license tags matched vehicles driven by the hijackers. Just two weeks before the 9/11 attacks, the Saudi luxury home was abandoned. Three cars, including a new Chrysler PT Cruiser, were left in the driveway. Inside, opulent furniture was untouched.”
52 Lacey, Inside the Kingdom, 108.
53 Glenn R. Simpson, “Riggs Bank Had Longstanding Link To the CIA,” Wall Street Journal, December 31. 2004. The Journal added that the former Chilean chief of secret police under Pinochet, Manuel Contreras, also banked at Riggs.
54 Peter Maass, “A Touch of Crude,” Mother Jones, January/February 2005, http://www.motherjones.com/politics/2005/01/obiang-equatorial-guinea-oil-riggs.
55 Steve Coll, Private empire: ExxonMobil and American power (New York: Penguin Press, 2012), 283, 290.
56 Discussion in Ottaway, The King's Messenger, 198-99.
57 Philip Shenon, The Commission, pp. 398-399.
58 Ottaway, The king's messenger, 198-99. Cf. Arab News, July 26, 2003, http://www.arabnews.com/node/234848: “What has been produced is nothing less than a charter for Saudi-bashing, all the more so because of the 28 pages supposedly dealing with Saudi links to the hijackers, blocked on White House orders. Anyone who thinks that President Bush is doing us a favor can forget it. Whatever the intention, this is an invitation to the US and other media to speculate. It would be far better if the section were published.” This financial involvement from the supranational deep state is a dimension overlooked by those who describe 9/11 as a conspiracy, or “State Crime Against Democracy” (SCAD), to be blamed on the U.S. Government. See Lance deHaven-Smith, "Beyond Conspiracy Theory: Patterns of High Crime in American Government," American Behavioral Scientist, 53, 796; and my discussion in "Systemic Destabilization in Recent American History: 9/11, the JFK Assassination, and the Oklahoma City Bombing as a Strategy of Tension," The Asia-Pacific Journal: Japan Focus, September 23, 2012, http://japanfocus.org/-Peter_Dale-Scott/3835.
59 Dana Hedgpeth, “Pentagon plans $60 billion weapons sale to Saudi Arabia,” Washington Post, October 21, 2010.
60 The leader of the congressional opposition was Rep. Anthony Weiner of New York. Less than a year later, in 2011, he was forced to resign, after exposure of sexually provocative pictures that he had sent to female admirers on the Internet.
61 Cf. Jonathan Schell, The Unconquerable World: Power, Nonviolence, and the Will of the People [New York: Metropolitan Books/Henry Holt, 2003], 227-31.
Peter Dale Scott, "The American Deep State, Deep Events, and Off-the-Books Financing," The Asia-Pacific Journal, Vol. 12, Issue 14, No. 3, April 6, 2014.
Peter Dale Scott, bivši kanadski diplomata i Profesor engleskog na Univerzitetu Kalifornija, je autor knjiga Drugs Oil and War,The Road to 9/11, and The War Conspiracy: JFK, 9/11, and the Deep Politics of War. Njegova najnovija knjiga je American War Machine: Deep Politics, the CIA Global Drug Connection and the Road to Afghanistan. Njegov sajt koji sadrži obilje njegovih eseja nalazi se ovde.
Američka duboka država, duboki događaji, i finansiranje "na crno".
Pišem o dubokoj politici još od 1993. godine, kada sam dao primer kako su Sjedinjene Države posle Drugog svetskog rata poslale američke mafijaše da se bore protiv komunizma u Italiji, i tako stvarile politiku korupcije koja je ubrzo bila van kontrole - podjednako lošu kao i nekadašnji uticaj mafije u gradovima kao što su Marsej, ili Čikago.1Od tada sam pisao o dubokim događajima, pri čemu mislim na misteriozne događaje, kao što su...
ubistvo JFK, Votergejt provalu ili 9/11, koji neprestano uključuju kršenje zakona ili nasilje, a ugrađeni su u stvari u duboku politiku. Neki od njih mogu biti na niskom nivou, kao na primer podaci ukradeni iz ličnog računara, ili na srednjem nivou, kao što je ubistvo Karen Silkvud. Ali ono što ja nazivam strukturnim dubokim događajima su dovoljno veliki da utiču na celu strukturu društva, sa "posledicama koje uvećavaju tajnu vladu, a nakon toga su pokriveni sistematskim falsifikatima u medijima i internim evidencijama vlade." Mi još uvek zvanično živimo vanrednom stanju proglašenom nakon poslednjeg velikog dubokog događaja - 9/11; i to nas ostavilo u antiustavnom dobu nadzora bez naloga, pritvaranja bez naloga, i militarizovanom državnom bezbednošću.2 U ostatku ovog eseja, duboki događaji na koje upućujem će svi biti strukturalni duboki događaji.
Počeo sam da verujem da je većina strukturnih dubokih događaja (ili SDD) međusobno povezana, i da istraživanje bilo kojeg od njih pomaže da razumemo ostale. Njihov međusobni odnos dovodi do dve vrste istorije u Americi, i dve vrste istorijskog narativa: službene ili arhivske istorije, koja ignoriše ili marginalizuje duboke događaje, i druga vrsta - zvana duboko istorija od onih koji se njome bave ili "teorije zavere" od strane onih koji je kritikuju - a koji su deo te istorije. Kao primer zvanično ignorisanog ili iskrivljenog dubokog događaja, hteo bih da dam primer Kanadske kraljevske konjičke policije (RCMP) koja je pritvorila 1993. godine jednu od glavnih figura Al Kaide, Ali Mohameda. Godine 1993. FBI nalaže da se Ali Mohamed oslobodi, omogućujući mu da odleti u Keniju gde je (kao što navodi u svom izveštaju komisija za 9/11/) počeo planiranje bombardovanja američke ambasade u 1998. godini. Ovaj veoma značajan događaj je dobro propraćen od vodećih kanadskih novina, Toronto "Globe and Mail"; ali nikada nije ispraćen u bilo kom američkom mejnstrim časopisu.3
Ali Mohamed
Moja studija povezanosti između dubokih događaja se produbljivala više od četiri decenije. Sve je počelo na površinskom nivou kada sam primetio preklapanje naizgled marginalnog osoblja između dubokih događaja ubistva Džon F. Kenedija i Votergejta; i opet između Votergejta i Iran-kontre.
Nikada neću zaboraviti priču na naslovnoj strani 'New York Times'-a od 18. juna 1972. godine, dan nakon Votergejt provale. Bile su fotografije Votergejt provalnika, uključujući i 'Frank Sturgis'-a zvanog Fiorini, o kome sam već pisao dve godine ranije u mom neobjavljenom rukopisu za knjigu o JFK ubistvu, Zavera u Dalasu (The Dallas Conspiracy).4 Sturdžis je, u stvari ne NeOsoba: dobro povezan sa bivšim vlasnicima kazina u Havani, koji imaju veze sa Mafijom, on je održavao česte kontakte sa kancelarijom US Air atašea u Havani, nakon provale Kastrovog pokret 26. jula u Sijera i.5
Navodno je deo novca za kauciju za puštanje Sturdžisa i drugih Votergejt provalnika bio novac od droge dat od trgovca drogom, Manuel Artima (Manuel Artime), kojeg je zavrbovala CIA, a isporučio ga je Artimov perač novca, Ramon Milian Rodrigez (Ramón Milián Rodríguez). Nakon što je Iran-Kontra skandal izašao u javnost, Milian Rodrigez je ispitivan od strane kongresnog odbora - ne za Votergejt, već zato što je, da bi finansirao Kontraše, on upravljao sa dva kostarikanske kompanije za trgovinu plodovima mora ,FRIGORIFICOS (Frigorificos) i Okean Hunter (Ocean Hunter), koje su prale novac od droge.6
Noviji primer bi bio Ali Mohamed, čovek pritvoren, a zatim pušten
od RCMP. U 1980-im Muhamed je obučavao mudžahedine u Avganistanu, koje je podržavala CIA. On je tada trenirao neke od onih koji su podmetnuli bombu u Svetskom trgovinskom centru 1993. godine, pre nego što je planirao bombardovanje ambasade SAD-a u Keniji 1998. god.
Od 9/11 moje proučavanje strukturnih dubokih događaja je napredovalo od takvih preklapanja osoblja do tri dublja nivoa, koje nazivam operativnim (pri čemu mislim zajednički modus operandi), institucionalni (pod kojim podrazumevam zajedničke agencije za implementaciju) i finansijski (pri čemu mislim na zajednički izvor finansiranja).
Bio sam iznenađen kada sam prepoznao više od tuce zajedničkih operativnih modaliteta između dva, naizgled različita, događaje: JFK atentat i 9/11. Među najupečatljivijima su
1) gotovo trenutno identifikacija onih što ja zovem se označenih krivaca, Li Harvi Osvalda i devetnaest navodnih otmičara,Pisao sam nadugačko o tome u svojoj knjizi iz 2008. 'Ratna zavera' (The War Conspiracy) , kao i na drugim mestima. Ali ću ovde ponoviti odeljak u vezi poslednje tačke - zaštite.
2) skrivena obaveštajna pozadine imenovanih krivaca, i
3) zaštita od strane FBI i CIA označenih krivaca u nedeljama pre događaja, kako bi se osiguralo da neće biti stavljeni pod nadzor ili uklonjeni sa ulice.7
I JFK atentat i 9/11 olakšani su načinom na koji su CIA i FBI izmanipulisali svoje fajlove o [predodređenim krivcima] za svaki događaj (navodni otmičari Halid Al-Mihdhar i Navaf Al-Hazmi u slučaju 9/11). Deo tih olakšica bila je odluka od 9. oktobra 1963. FBI agenta, Marvina Gislinga (Marvin Gheesling), da ukloni Osvalda iz FBI spiska za nadzor. To je bilo neposredno nakon Osvaldova hapšenja u Nju Orleansu u avgustu i njegovog prijavljenog putovanja u Meksiko u septembru. .... Gislingovo ponašanje uklapa se vrlo dobro sa tim da je CIA uskratila FBI, u istom mesecu oktobru, informaciju da se Osvald navodno sreo u Meksiko Sitiju sa Valerijem Kostikovim za koga se sumnjalo da je agent KGB. Ovo je takođe pomoglo da se osigura da Osvald neće biti stavljen pod nadzor. Zaista, bivši direktor FBI Klarens Keli u svojim memoarima se kasnije požalio da je CIA uskraćivanje informacija bio glavni razlog zašto Osvald nije stavljen pod nadzor novembra 22, 1963 ....Na institucionalnom nivou, upadljivo je da u svakom strukturnom dubokom događaju, od JFK atentata na dalje, smo pronašli neku ulogu nacionalnog komunikacionog sistema (National Communications System, NCS), skrivene mreže stvorene da bi se osigurao kontinuitet vlasti (COG) u slučaju atomskog napada. NCS je formalno uspostavljena od strane JFK predsedničkim Memoranduma 21. avgusta 1963. Do 1969. najmanje 175 miliona $ je potrošeno "za povećanje mogućnosti preživljavanja nacionalnih komunikacionih resursa" u nuklearnom napadu.9 U junu 1979. godine sistem je testiran pod Karterom, u prvom poznatom slučaju COG vežbe "Globalni štit". Do Reganove ere NCS je narastao u $ 8 milijardi vredan program za komunikaciju i logistiku za alternativnu mrežu komunikacija u vanrednim uslovima.10
Pre 9/11, u periodu 2000-2001, CIA ponovo grubo sakriva ključne dokaze od FBI: dokaz koji bi, da je bio dostavljen, naveo FBI da nadzire dva navodna otmičara, Khalid al-Mihdhar i Navaz al Hazmi. Ovo neprekidno uskraćivanje dokaza izazvala je FBI agenta da precizno predvideti u avgustu 2001. godine, [tri nedelje pre 9/11] da će "jednog dana neko umreti." ... CIA uskraćivanje relevantnih dokaza pred 9/11 (koje je po njenim propisima dužna da dostavlja) jednako je u ovom slučaju od strane NSA.8
Ova alternativa mreža igrala je centralnu ulogu u Iran-Kontra, kada je Oliver Nort (Oliver North) organizujući pošiljke oružja u Iran koje su ga na kraju koštale njegovog posla, koristio strogo poverljivu nacionalnu COG komunikacionu mrežu. Nortova mreža, poznata kao Flešbord (Flashboard), "isključivala je druge birokrate sa suprotnim gledištima ...[i] imala je svoju posebnu svetsku antiterorističku računarsku mrežu, ... kojom su pripadnici mogli da komuniciraju isključivo međusobno i sa njihovim saradnicima u inostranstvu." 11 Nort je takođe aktivno razvijao planove, koji su nastali sa Huverom, za masovne hitne pritvore.12
Dakle, pre njega, bio je Džems MekKord (James McCord), poznat po tome što je učestvovao u provali koja je ubrzala Votergejt krizu 1972. g.
MekKord je bio član male jedinice Rezerve ratnog vazduhoplovstva (Air Force Reserve) u Vašingtonu pri Kancelariji za spremnost u vanrednim situacijama (Office of Emergency Preparedness, OEP); dodeljena "da sačine liste radikala i da razviju planove za cenzuru medija i SAD pošte u vreme rata." Njegova jedinica bila u sastavu Ratnog informativnog programa bezbednosti (Wartime Information Security Program, WISP), koji je bio odgovoran za aktiviranje "planove za nametanje cenzure štampe, imejlovima i svim telekomunikacijama (uključujući vladine komunikacije) [i] preventivno pritvaranje civila 'bezbednosnih rizika', koji će biti zatvarani u vojnim 'logorima'." 13(Nakon što sam prvi put izneo hipotezu da je COG komunikaciona mreža uključena u sve naše strukturne duboke događaje, našao sam dalja potkrepljenja za to. Na primer, Džon Din (John Dean), možda centralna Votergejt figura, učestvovao je u COG aktivnostima kada je radio kao saradnik zamenik javnog pravobranioca.14 I rezervni oficir vojske Norman Kac (Norman Katz), otkrio je u oktobru 2013. da je, zbog njegovog rada u COG komunikacijama, pozvan u Vašington u novembru 1963. godine, u vezi sa putom predsednika Kenedija u Dalas.15)
Ali 9/11 je duboki događaj u kojem je COG mreža odigrala centralnu ulogu. U "Na putu do 9/11" (The Road to 9/11) iznosim razloge za verovanje da su Čejni i Ramsfeld, u kratkom periodu tog jutra kada su oni bili neobjašnjivo odsutni sa svojih komandnih mesta, umesto toga koristili COG mrežu da završe vanredne mere, obuhvatajući prvu primenu COG mera tog istog jutra.16
Ovo je još značajnije, jer, za dve decenije pre 9/11, Ramsfeld i Čejni su obojica bili deo malog tajnog odbora koji je planirao, uz pomoć Olivera Norta (čak i u 1990-im, kada ni jedan od njih nije bio u vladi) ekstremne COG mere, uključujući, navodno, "suspenziju ustava". U Iran-Kontra raspravi Nortu je postavljeno pitanje o planiranju da suspenduje ustav, ali predsednik nije dozvolio raspravu na otvorenoj sednici.17
Američka duboka država
U poslednjem poglavlju, opisao sam neodređenu simbiozu između dva različita aspekta američke duboke države:
1) Beltvej (Beltway) agencije vlade u senci, kao što su CIA i NSA, koje su pokrenute od strane države a sada je nadvisuju, {uključujući i privatne korporacije kao što su Buz Alen Hamilton (Booz Allen Hamilton, poslodavci Edvarda Snovdena) i SAIC; Sedamdeset odsto obaveštajog budžeta se sada prebacuje privatnim kompanijama kao što su Buz Alen Hamilton (u vlasništvu Carlyle Group) i SAIC, kompanije koja je, kao što sam napisao u "Američka ratna mašina" (American War Machine), pomogla da se SAD bore u Iraku}Tokom 1950-ih Vol Strit je dominirao. Uključivao je ne samo banke i druge finansijske institucije, već i naftne magnate čije kartel aranžmane je protiv vlade SAD uspešno branila advokatska kancelarija Saliven i Kromvel (Sullivan and Cromwell) iz Vol Strita, kuća iz koje su braća Dals (Dulles).
2) mnogo starija moć Vol Strita, misleći uglavnom na moćne banke i advokatske firme koje se nalaze tamo, ali i na kartele i druge korporativne alijanse koje tamo postoje, kao i Vol Strit trust mozgova, Savet za spoljne odnose (Council on Foreign Relations).
Uključivanje Vol Strita u skladu je sa zapažanjem Frenklina Ruzvelt iz 1933. preneto njegovom prijatelju puk E. Hausu (E.M. House) da "Prava istina ... je, kao što ti i ja znamo, da finansijski element u velikim centrima poseduje Vladu još od dana Endrjua Džeksona."18
Uvid FDR-a je dobro ilustrovan efikasnošću kojom je grupa bankara iz Vol strita (uključujući Nelsona Oldriča /Nelson Aldrich/, dedu Nelsona Rokfelera) uspela da u veoma tajnom sastanku 1910. uspostavi sistem federalnih rezervi - sistem koji u suštini preuzima kontrolu nad snabdevanjem nacije novcem i nadzor svih američkih banaka koje nisu u pristrasnim rukama najveće banke.19 Politički uticaj para-državnog odbora Federalnih rezervi je jasno pokazan 2008. godine, kada je vrh FED osigurao trenutnu podršku od dve uzastopne državne uprave za državni novac za spašavanje bezobzirnih uprava Vol Strit banaka: "banks Too Big To Fail, and of course far Too Big To Jail, but not Too Big To Bail".20
Međunarodni advokati Vol Strita nisu krili zajedničko uverenje da su shvatili bolje nego Vašington šta je potrebno za upravljanje svetom. Kao što je Džon Foster Dals napisao u 1930-ima na britanskom kolegi,
Reč "kartel" ovde nosi žig bauka kojeg političari stalno napadaju. Činjenica je u tome da je većina tih političara vrlo ograničena i nacionalistička i zato što je politička organizacija sveta pod takvim uticajem postala tako nazadna, poslovni ljudi koji su morali da se realno nose sa međunarodnim problemima morali su da pronađu načine da prođu kroz ili okolo glupih političkih barijera.21
Ovaj isti mentalitet takođe objašnjava zašto je Alan Dals kao OSS oficir 1945. jednostavno izbegao naređenja iz Vašingtona koja mu zabranjuju da pregovara sa SS generalom Karlom Volfom (Karl Wolff) o uslovima predaje nemačkih snaga u Italiji - jedno važno kršenje sporazuma Ruzvelta sa Staljinom na Jalti da dođe do bezuslovne predaje, kršenje za koje mnogi smatraju da je pomoglo da dođe do hladnog rata.22
Sedam najvećih naftnih kompanija ili "Sedam Sestara" - pet američkih i dva britanske - i dalje su radile kao kartel posle Drugog svetskog rata. Tako, kada je iranski Premijer Mosadek preduzeo korake 1951-52. da nacionalizuje Anglo-iransku naftnu kompaniju (sadašnji BP), naftni velikani su uspeli da organizuju uglavnom uspešan bojkot iranskog izvoza nafte. Ipak nisu uspeli da ubede Trumana da iskoristi CIA-u protiv Mosadek, i morali su da sačekaju da Trumana nasledi Ajzenhauer 1953. godine. Sa Dals braćom instaliranim kao šefovi države i CIA-e, CIA planiranje puča da se na vlast vrati šah počelo je odmah, sa Ajzenhauerovim odobrenjem u junu.
Uklanjanje Mosadeka sa vlasti je ostalo upamćeno kao operacija CIA, sa podređenom ulogom naftnih kartela (ako se uopšte pomenu). Međutim, hronologija ukazuje da je CIA došla sa zakašnjenjem da 1953. pomogne raniju operaciju naftnog kartela, a ne obrnuto. Što se tiče duboke države, naftni kartel kao duboka država pokrenuo je 1951. proces koji je američka država ovlastila dve godine kasnije.
Ovo pokazuje kako su duboka država i njena nadgradnja, do nekog stepena, uvek bili nadnacionalni. Tokom 1950-ih, na primer, akoje Alan Dals kao direktor CIA želeo da U-2 leti nad Rusijom na određeni dan, a Ajzenhauer rekao ne, Dals bi se jednostavno okrenuti svojim britanskim kolegama u MI6 da dobije dozvolu od Mekmilana, i tako bi bilo po njegovom.23
CIA i moć novčanika
Konvencionalna politička analiza tvrdi da je CIA ograničena ustavnim sistemom isplata i izveštaja u kojem Kongres kontroliše svojom snagom novčanika. Loren Foks iznosi važno upozorenje:
Kongres održava moć novčanika, što daje zakonodavcu sposobnost da ne plaća određene programe koji su dragi Federalnoj agenciji, ali je CIA ta koja sačinjava dokumentaciju i informacije koje Kongresu trebaju da efikasno sprovodi nadzor.24Foks, međutim, ignoriše činjenicu da je, od svog početka, CIA uvek imala pristup velikim količinama neknjiženog ili of-šor novca za finansiranje svojih aktivnosti. Zaista, snaga novčanika je obično radila u obrnutom smislu, jer oni koji kontrolišu of-šor sredstva duboke države za podršku CIA aktivnosti su decenijama takođe finansirali članove Kongresa i izvršne vlasti - a ne obrnuto. Poslednjih šest decenija obezbeđuju koherentnu i kontinuiranu sliku istorijskog pravca koji obezbeđuje ova moć novčanika duboke državne, obmanjujući i radeći suprotno od države.
Hajde da rezimiramo neke od izvora of-šor i neknjiženih sredstva za CIA aktivnosti. Prvi tajna operacija CIA bila je korišćenje preko 10 miliona $ sredstava oduzetih od sila osovine da utiče na italijanske izbore 1948.25 (prikupljanje sredstava je počelo u bogatom Bruk klubu /Brook Club/ u Njujorku; ali je Alan Dals, tada još uvek advokat Vol Strita, ubedio Vašington, koji je na početku želeo kampanju ličnog finansiranja, da ovlasti operaciju putem Saveta za nacionalnu bezbednost i CIA.) 26
Dals, zajedno sa Džordžom Kenanom (George Kennan) i Džemsom Forestalom (James Forrestal), onda pronalazi način da obezbedi zakonski izvor za finansiranje CIA-e neknjiženim novcem, pod okriljem Maršalovog plana. Tri muškarca su "pomogla da se osmisli tajni dodatak [Maršalovog plana] koji je dao CIA sposobnost da vodi politički rat. On je omogućio da agencija potkrade milione dolara iz plana."27
U vreme crnog fonda Maršalovog plana u Evropi, CIA je preduzela korake koji su doneli novac od droge za podršku anti-komunističkih armije na Dalekom istoku. U mojoj knjizi "Američki ratna mašina" iznosim kako je CIA, koristeći bivšeg operativca OSS Pola Helivela (Paul Helliwell), stvorila dve privatne firme kao infrastrukturu za KMT vojsku u Burmi, vojsku koja je ubrzo počela da se bavi upravljanjem i razvojem trgovine opijumom. Ove dve firme su bile SEA Nabavka Inc (SEA Supply Inc.) u Bangkoku i CAT Inc. (CAT Inc., kasnije Er Amerika) u Tajvanu. Značajno je da je CIA podelila vlasništvo nad avionom Cat Inc. sa KMT bankarima u Tajvanu - to je omogućilo CIA-i da negira odgovornost za letove u kojima su CAT avioni, posle završene isporuke oružja od 'Sea Supply' vojsci koja uzgaja opijum, se vraćali na Tajvan sa opijumom za KMT. Čak i nakon što je CIA zvanično prekinula svoju vezu sa KMT vojskom 1953. godine, njena vlasnička firma Sea Supply Inc. isporučuje oružje za paravojne snage kojima rukovodi CIA, PARU, koje je takođe bilo finansirano, bar delimično, od trgovine droge.28
Profit sa Tajlanda vraćao se nazad, delom kroz samog Pola Helivela, kao donacija članovima obe stranke u Kongresu. Tajlandski diktator Phao Srijanon (Phao Sriyanon), trgovac drogom koji je tada navodno bio najbogatiji čovek na svetu,
angažovao je advokata Pola Helivela... kao lobistu pored [bivšeg šefa OSS Vilijama] Donovana [koji je u 1953-55 bio američki ambasador u Tajlandu]. Donovan i Helivel dele Kongres između sebe, Donovan preuzima odgovornost za republikance a Helivel pregovara sa demokratama.29Najdramatičnija upotreba neknjiženog novca od droge za finansiranje stranih vojski je viđen u CIA kampanji u Laosu tokom 1960-ih. Tamo je CIA-e obezbedila piste i avione za podršku 30.000 ljudi Hmong vojske koja se finansirala trgovinom drogom. U jednom trenutku šef laoške CIA stanice Teodor Šakli (Theodore Shackley) čak zove CIA avion za podršku u kopnenoj bici za zaplenu ogromnog karavana opijuma u ime veće Royal Laotian Army.30
Novac od prodaje oružja
U 1960-im i posebno 1970-im Amerika je počela da uvozi sve više i više nafte sa Bliskog istoka. Ali negativan efekat na platni bilans SAD je nadoknađen povećanjem prodaje oružja i vazduhoplova Iranu i Saudijskoj Arabiji. Ugovori sa kompanijama kao što su Nortrop (Northrop) i naročito Lokid (Lockheed, proizvođač CIA-inog U-2) uključivali su mito posrednicima, kao što su Kodama Jošio (Kodama Yoshio) u Japanu i Adnan Kašogi (Adnan Khashoggi) u Saudijskoj Arabiji, koji su takođe bili važni agenti CIA. Sam Lokid kasnije je priznao Čurč komitetu (Church Committee) da je obezbedio $ 106 miliona provizije za Kašogija između 1970. i 1975. godine, deset puta više nego što je platio sledećoj najvažnijoj vezi, Kodami.31
Ova sredstva zatim koriste Kašogi i Kodama za kupovinu prozapadnog uticaja. Ali Kašogi, koga je savetovao tim bivših CIA Amerikanaca, kao što su Majls Kopland (Miles Copeland) i Edvard Mos (Edward Moss), distribuira gotovinu (i ponekad podmeću žene, ne samo u Saudijskoj Arabiji, već širom sveta), uključujući gotovinu za kongresmene i predsednika Niksona u SAD.32
Kašogi je u stvari služio kao posrednik, ili predstavnik, u velikom broju operacija zabranjenih za CIA-u i preduzeća sa kojima je radio. Lokid, za početak, bio je upadljivo odsutan sa liste vojnih izvođača koji su finansirali nezakonito predizbornu kampanju Niksona 1972. Ali nije postojao zakon koji zabranjuje, i ništa drugo što bi sprečilo njihovog zvaničnog zastupnika, Kašogija, da obrne 200 miliona $ kroz banku Niksonovog prijatelja Bebe Reboza (Bebe Rebozo).33
Mos, Kašogi, Safari klub, i Međunarodni nadsvet
Moć koju je imao Kašogi nije ograničena samo na njegov pristup fondovima i ženama. Do 1970-ih, Kašogi i njegov pomoćnik Edvard Mos (Edward Moss) posedovali su elitni Safari klub (Safari Club) u Keniji.34 Ekskluzivni klub je postao prvo mesto za drugi i važniji Safari klub: savez između obaveštajne službe Saudijske Arabije i drugih obaveštajnih agencija koje su želele da nadoknade za CIA-no smanjenje broja zaposlenih u svetlu izbora predsednika Kartera i post-Votergejt reformi senatora Čurča (Church).35
Kao bivši šef saudijske obaveštajne službe princ Turki ibn Fejsal (Turki ibn Faisal) je jednom rekao bivšim studentima Džordžtaun univerziteta,
Godine 1976., nakon što su se Votergejt događaji desili, vaša obaveštajna zajednica je bila bukvalno vezana od strane Kongresa. Nije mogla ništa da uradi, nije mogla da šalje špijune, nije mogla da napiše izveštaj, i nije mogla da isplaćuje novac. Da bi nadoknadoli za to, grupa zemalja okupila se u nadi da će se boriti protiv komunizma i uspostavio ono što se zove Safari klub. Safari klub uključivao je Francusku, Egipat, Saudijsku Arabiju, Maroko i Iran.36Iskren primedba princa Turkija jasno je stavila do znanja da Safari klub, radeći na nivou duboke države, je stvoren izričito da prevaziđe ograničenja postavnjena političkim odlukama države u Vašingtonu (odluke ne samo Kongresa, već i predsednika Kartera).
Naročito Kašogijeve aktivnosti koji uključuju korupciju seksom i novcem (pošto su i one bile donekle ograničene post-Votergejt reformom senatora Čurča) izgleda da su preduzete brzo od strane "Bank of Credit and Commerce International" (BCCI), banke u muslimanskom vlasništvu gde je Kašogijev prijatelj i poslovni partner Kamal Adham, šef saudijske obaveštajne službe i glavni član Safari kluba, bio delimični vlasnik.37 Tokom 1980-ih BCCI i njen saveznik, špedicijsko carstvo u vlasništvu pakistanske braće Gokal, obezbeđije finansiranje i infrastrukturu za najveću tajnu operaciju decenije CIA-e i Saudijska Arabija: podršku za avganistanske mudžahedine.
Da citiram iz britanskog knjige čiji odlomak je naveden u BCCI izveštaju Senatu:
"Uloga BCCI u pomaganju SAD da finansiraju mudžahedinske gerilce koji se bore protiv sovjetske okupacije privlači sve veću pažnju. Uloga banke počela da obznanjuje sredinom 1980-ih, kada se pojavila priča u Nju Jork Tajmsu pokazujući kako američki bezbednosni operativci koriste Oman kao usputnu stanicu za arapske fondove. To je potvrđeno u Vol Strit žurnalu (Wall Street Journal) od 23. oktobra 1991. godine koji citira člana kabineta pokojnog generala Zia Ul Haka koji je rekao "novac koji je tekao kroz BCCI bio je arapski. Banka koja je prenosila novac iz Omana do Pakistana i u Avganistan je bila Narodna banka Omana (National Bank of Oman), u kojoj je BCCI imao 29% vlasništva."38Prijavljeno je u dve knjige da je protokom BCCI novca kroz Banku Omana delimično upravljao međunarodni finansijer Brus Rapaport (Bruce Rappaport), koji je čitavu deceniju, kao Kašogi, imao bivšeg CIA oficira u osoblju.39 Rapaportov partner u njegovoj Inter pomorskoj banci (Inter Maritime Bank), koja je tesno povezana sa BCCI, bio je E.P. Beri (E.P. Barry) koji je ranije bio partner banaka Pola Helivela na Floridi koje su prale novac.40
Tajne klauzule u ugovorima oružja
Aktivnosti Safari kluba su bile razotkrivene nakon što su Iranci 1979. zaplenili evidenciju u američkoj ambasadi u Teheranu. Ali BCCI podrška tajnim CIA operacijama, uključujući Iran-Kontra, nastavila se sve dok BCCI kriminal nije bio razotkriven na kraju decenije.
U međuvremenu, sa izborom Ronalda Regana 1980., Vašington nastavlja van-budžetsko finansiranje tajnih CIA operacija pod okriljem izvoza oružja u Saudijsku Arabiju. Ali ovo se više nije postizalo kroz mito saradnika CIA, kao što je Kašogi, nakon što je kongres 1977. učinio nelegalnim da američke korporacije isplaćuju strane zvaničnike. Umesto toga su napravljeni aranžmani za plaćanje, ili kroz neformalne sporazume ili putem tajnih aneksa u ugovorima, od same vlade Saudijske Arabije. Dva uzastopna ugovora za oružje, AWACS-ugovor iz 1981. i al-Yamamah ugovor od 1985, znatno su uvećali količinu raspoloživih crnih fondova.
a) AWACS dogovor
Godine 1981. potpredsednik Buš i Saudijski princ Bandar, radeći zajedno, osigurali su odobrenje Kongresa za masovnu prodaju AWACS (leteći sistem upozorenja i kontrole / airborne warning and control system) aviona u Saudijsku Arabiju. U paketu od $ 5,5 milijardi, samo deset procenata pokriva troškove aviona. Većina ostatka je bila početna rata za ono šta je na kraju ispao 200 $ milijardi vredan program vojne infrastrukture kroz Saudijsku Arabiju.41
Takođe je punjen crni fond za tajne operacije, kojim je više od jedne decenije u Vašingtonu upravljao princ Bandar, nakon što je postao Saudijski ambasador (i blizak prijatelj porodice Buš, zvani "Bander Buš"). Po rečima istraživača Skota Armstronga (Scott Armstrong), fond je "vrhunska vlada-na-crno."
Nedugo nakon što je odobrena AWACS prodaja, princ Bandar je zahvalio Reganovoj administraciji za glasanje pristajući da, po zahtevu Vilijama Kejsija (William Casey), deponuje 10 miliona $ u Vatikansku banku koji će se koristiti u kampanji protiv italijanske komunističke partije. Implicitno u AWACS dogovoru je obećanje Saudijaca da finansiraju antikomunističke gerilske grupe u Avganistanu, Angoli i na drugim mestima koje su podržane od strane Reganove administracije.42
Doprinos iz Vatikana, "za dugogodišnje klijente CIA, Hrišćansko-demokratsku partiju", nastavio je CIA tradiciju koja seže nazad do 1948.
b) al-Yamamah dogovor
Nakon što je druga predložena velika prodaja oružja SAD naišla na povećano protivljenje od izraelskog lobija u Kongresu u 1985., Saudijska Arabija je umesto toga dogovorila dugoročni ugovor vredan više milijardi funti sa Velikom Britanijom - tzv Al-Jamamah dogovor. Još jednom preplaćivanje za kupljeno oružje se prelilo u veliki crni fond za političko podmićivanje, uključujući i "stotine miliona funti za bivšeg ambasadora Saudijske Erabije u SAD, princa Bandara bin Sultana."43 Prema Robertu Lejsiju (Robert Lacey), uplate za Princa Bandara iznosile su ukupno jednu milijardu funti tokom više od dekade.44 Novac je prošao preko računa Saudijske ambasade u Rigs banci (Riggs Bank) u Vašingtonu. Prema Trentu, upotreba Rigs banke od strane ambasade datira još iz sredine 1970-tih , kada, prema njegovim rečima, "Saudijska kraljevska porodica je preuzele finansiranje obaveštajnih službi za SAD."45 Tačnije, finansiranje nije bilo za Sjedinjene Američke Države, već za američku duboku državu.
Of-šor finansiranje i kontinuitet dubokih događaja
Ovo me dovodi do najoriginalnije i najvažnije stvari koju imam da kažem. Verujem da ovi tajni fondovi iz BCCI i saudijske trgovine oružjem - najpre Kašogi od Lokid a zatim princ Bandar od AWACS i Al-Jamamah poslova - su zajednički imenitelj u svim velikim strukturnim dubokim događajima (SDE-ima) koji su pogodili Ameriku otkad je nadnacionalni Safari klub nastao u 1976.
Mislim konkretno na
1) tajnu SAD intervenciju u Avganistanu (koja je počela oko 1978. kao Safari klub intervencija, više od godinu dana pre ruske invazije),Zato verujem da je važno da analiziramo ove događaje na nivou nadnacionalne duboke države.
2) Iznenađenje oktobra 1980., koje je zajedno sa porastom cena saudijske nafte pomoglo da se osigura Reganov izbor i na taj način daju nam Regan revoluciju,
3) Iran Kontra u 1984-86.,
4) i - na kraju, ali nikako najmanje važno - 9/11.
Dozvolite mi da citiram nekoliko detalja.
1) Oktobarsko iznenađenje 1980. Prema Robertu Periju (Robert Parry), glavni osnivač Safari kluba Alexandre de Marenches, dogovorio je za Vilijema Kejsija (svog kolegu Malteškog viteza) da se sastane sa iranskim i izraelskim predstavnicima u Parizu u julu i oktobru 1980., gde je Kejsi obećao Iranu isporuku američkog naoružanja, u zamenu za kašnjenje u povratku američkih talaca u Iranu dok Regan ne dođe na vlast. Peri sumnja da je BCCI imala ulogu u finansiranju mita za tajni sporazum i kasniji prenos izraelskog naoružanja u Iran.46 Pored toga, Džon Kuli (John Cooley) smatra da je de Marenches bio "Safari klub igrač koji je verovatno najviše učinio da uvuče SAD u avganistansku avanturu."47
2) Iran-Kontra skandal (uključujući i finansiranje Kontraša, nezakonitu prodaju oružja Iranu, i podršku za avganistanske mudžahedine
Postojale su dve faze Iran-Kontre. Za dvanaest meseci tokom 1984-85., nakon sastanka sa Kejsijem, kralj Saudijske Arabije Fahd, u duhu AWACS dogovora, podržavao je nikaragvanske kontrase preko Princa Bandara preko BCCI bankovnog računa u Majamiju. Međutim, u aprilu 1985. godine, nakon što je drugi predlog za prodaju oružja propao, MakFarlejn (McFarlane), plašeći se protivljenja AIPAC, prekinuo ovu direktnu Saudijsku ulogu. Onda je Kašogi, uz pomoć Majlsa Koplanda (Miles Copeland), smislio novu šemu u kojoj bi prodaja oružja Iranu koja uključuje Izrael finansirala Kontrase. Prvom fazom Iran-Kontre je upravljao Princ Bandar preko BCCI računa u Majamiju; Drugim kanalom je upravljao Kašogi kroz drugi BCCI račun u Montekarlu.
Keri-Braun izveštaj Senatu o BCCI takođe prenosi navode palestinsko-američkog biznismena, Sam Bamieh-a, da su Kašogi Sredstva iz BCCI za prodaju oružja Iranu potekla od Fahda, kralja Saudijske Arabije, koji se "Nadao da zadobije naklonost ajatolaha Homeinija."48
3) 9/11
Kada su dva ranije navedena navodna otmičara (ili označena krivca), al-Mihdhar i al-Hazmi, stigli u San Dijego, saudijac po imenu Omar al-Bayoumi ih je smestio i otvorio račune za njih. Ubrzo nakon toga Bajumijeva žena počinje da prima mesečne uplate sa bankovnog računa supruge princa Bandara, princeze Haifa bin Faisal.49 Pored toga, Princeza Hajfa slala je redovne mesečne uplate između $ 2,000 i $ 3,500 supruzi Osama Basnan-a, za koju razni istražitelji veruju da je špijun za saudijske vlasti. Sve u svemu, "između 1998. i 2002. godine, do US $ 73,000 u nalozima za isplatu je prešlo preko Bandarove supruge Haife... - dvema kalifornijskim porodicama za koje se zna da su finansirali al-Midhara i al-Hazmija."50
Iako ovi iznosi sami po sebi nisu veliki, oni mogu biti deo jednog opšteg obrasca. Autor Pol Speri (Paul Sperry) tvrdi da je bilo mogućeg kontakta saudijskih vlasti sa najmanje četvoricom drugih navodnih otmičara u Virdžiniji i na Floridi. Na primer, "9/11 kolovođa Muhamed Ata (Mohamed Atta) i ostali otmičari posetili su kuću u vlasništvu Esam Ghazzawi-ja, saudijskog savetnika nećaka kralja Fahda."51
Ali je pogrešno misliti o Bandarovim računima u Rigs banci kao jedinstveno saudijskim. Podsetimo se da su isplate princa Bandara uključivale "kofer sa više od 10 miliona $" koji je dat vatikanskom svešteniku za dugogodišnjeg klijenata CIA, Hrišćansko-demokratska stranku.52 U 2004. godini, Vol Strit žurnal je izvestio da Rigs Banka, koja je tada bila pod istragom Ministarstva pravde za pranje novca, "ima dugogodišnju vezu sa CIA, prema tvrdnjama ljudi koji su upoznati sa Rigs operacijama i vladinih zvaničnika SAD."53
U međuvremenu, predsednik Ekvatorijalne Gvineje Obijang "krao je na milione iz trezora njegove zemlje uz pomoć Rigs banke u Vašingtonu, D.C."54 Zbog toga je glavni računovođa Rigs banke, Sajmon Kareri, optužen. Ali Obijang je dobio odobrenje Stejt departmenta za ugovor sa privatnom vojnom firmom iz SAD, M.P.R.I, sa namerom da odbrani priobalne naftne platforme u vlasništvu ExxonMobil-a, Marathon, i Hess.55
Iza odnosa CIA sa Rigs bankom krije se uloga bančinih prekomorskih klijenata u zaštiti investicija SAD, a naročito (u slučaju Saudijske Arabije i Ekvatorijalne Gvineje), najvećih naftnih kompanija.
Zaključak: Američka duboka država danas
Pitanje Saudijske ambasade koja je finansirala najmanje dva (i možda više) od navodnih 9/11 otmičara (ili određenih krivaca) je toliko osetljiva da je, u 800-stranom Zajedničkom kongresnom Anketnom Izveštaju o 9/11, ceo deo od 28 strana, koji se odnosi na Saudijsko finansiranje bio redigovan.56 Slična cenzura desila se sa izveštajem 9/11 komisije: Prema Filip Šenon (Philip Shenon), nekoliko članova osoblja su pokazali tesnu vezu Saudijske vlade do otmičarima, ali su viši članovi skoro sasvim očistili sve najozbiljnije optužbe protiv Saudijskih vlasti, i preselili eksplozivne dokaze u futnote.57
Verovatno je da ovo prikrivanje nije smišnjeno za zaštiti same Saudijske evlasti, već nadnacionalne veze duboke državne opisane u ovom eseju, milje u kojem američki, Saudijski i izraelski elementi saučestvuju tajno. Jedan od znakova da je ovo što sam rekao tačno je da je princ Bandar, osetljiv na anti-Saudijska raspoloženja koje je 9/11 izazvao, bio među onima koji traže da vlada SAD učini redigovanih 28 stranica dostupnim javnosti.58
Ova ograničena izloženost zlonamernog korišćenja sredstava ostvarenih od ugovora Saudijska oružja nije stvorio želju u Vašingtonu da ograniči ove ugovore. Naprotiv, u 2010. godini, drugoj godini Obamine administracije,
Ministarstvo odbrane ... obavestilo je Kongres da želi da proda $ 60 milijardi dolara naprednih aviona i naoružanja Saudijskoj Arabiji. Predložena prodaja, koja uključuje helikoptere, borbene avione, radare i satelitom navođene bombe, bi bila najveća trgovina oružjem sa drugom državom u istoriji SAD, ako se prodaja dozvoli i sve kupovine se odrade.59Prodaja je prošla; samo par kongresmena je bilo protiv.60 Duboka država, čini se, je živa i zdrava, i otporna na izloženost javnosti.
Jasno je da su za nekoliko decenija procesi demokratije odozdo-nagore zamenjeni procesima duboke države odozgo-nadole.
Ali dublji sila u istoriji, želim da verujem, ide u suprotnom smeru: krajnje smanjenje agresivnih sila svrha-nadole od strane sila odozdo-nagore jednog sve više integrisanog civilnog društva.61
U poslednjih nekoliko meseci smo imali Vikiliks, zatim Edvarda Snoudena, a sada i borbu između CIA-e i njenog dugogodišnjeg šampiona u Kongresu, Dijane Fajnštajn (Dianne Feinstein). Možda je vreme da vidimo sistemski ispravku, kao nakon što je Danijel Elsberg objavio Pentagon dokumenta, što je izazvalo Votergejt krizu i reforme Čurč Komiteta. Verujem da bi se postigla ova korekcija da mora postojati bolje razumevanje dubokih događaja i duboke države.
Konačno, međutim, da li vidimo promenu ili ne zavisi, barem delimično, od toga koliko ljudi brinu.
Notes
1 Peter Dale Scott, Deep Politics and the Death of JFK (Berkeley: University of California Press, 1993), 6-8.
2 Cf. The Doomsday Project, Deep Events, and the Shrinking of American Democracy,” Asia-Pacific Journal: Japan Focus, January 21, 2011.
3 Toronto Globe and Mail, November 22, 2001; discussion in Peter Dale Scott, “The Falsified War on Terror: How the US Has Protected Some of Its Enemies," Asia-Pacific Journal: Japan Focus, October 8, 2013.
4 This work circulated as a manuscript, but was never published. However I learn from the Internet that “Southeast Louisiana University has two copies of Peter Dale Scott's THE DALLAS CONSPIRACY listed in their JFK papers archive”; cf. See here and here, Folders 20 and 21.
5 Peter Dale Scott, “The Doomsday Project and Deep Events: JFK, Watergate, Iran-Contra, and 9/11,” Asia-Pacific Journal: Japan Focus.
6 Jack Colhoun, Gangsterismo: The US, Cuba and the Mafia: 1933 to 1966 (New York: OR Books, 2013), 57-60; quoted in Bill Kelly, “Frank Sturgis – Run By US Military not CIA,” JFK Countercoup2, April 15, 2013.
7 Peter Dale Scott, The War Conspiracy: JFK, 9/11, and the Deep Politics of War (New York: Sky Horse Publishing, 2013), 341-96. There I listed thirteen similarities; I have since thought of another dozen.
8 Peter Dale Scott, “The Doomsday Project and Deep Events: JFK, Watergate, Iran-Contra, and 9/11,” Asia-Pacific Journal: Japan Focus.
9 “Emergency Preparedness for Telecommunications,” attachment to memo of November 5, 1969, to Clay Whitehead [director of the White House Office of Telecommunications Policy under Nixon], from Charlie Joyce; reproduced here.
10 Tim Shorrock, Spies for hire: the secret world of intelligence outsourcing (New York: Simon & Schuster, 2008),72-75; Peter Dale Scott, “Continuity of Government: Is the State of Emergency Superseding our Constitution?” Asia-Pacific Journal: Japan Focus, November 29, 2010.
11 Peter Dale Scott, "North, Iran-Contra, and the Doomsday Project: The Original Congressional Cover Up of Continuity-of-Government Planning," Asia-Pacific Journal: Japan Focus, February 21, 2011.
12 Ben Bradlee, Jr., Guts and Glory: The Rise and Fall of Oliver North (New York: D.I. Fine, 1988), 132.
13 Scott, “The Doomsday Project and Deep Events;” citing Bob Woodward and Carl Bernstein, All the President’s Men (New York: Simon and Schuster, 1974), 23; Jim Hougan, Secret Agenda (New York: Random House, 1984), 16. For more on WISP, see David Wise, The Politics of Lying: Government Deception, Secrecy, and Power (New York: Random House, 1973), 134-37.
14 John Dean, Worse Than Watergate: The Secret Presidency of George W. Bush (New York: Little Brown, 2004), 120.
15 “Former White House attache to talk about JFK assassination." See here.
16 Scott, Road to 9/11, 197-235.
17 Scott, Road to 9/11, 183-90.
18 Quoted in Scott, The Road to 9/11, 1. The situation appears not to have changed. “When Barack Obama ran for president in 2008, no major U.S. corporation did more to finance his campaign than Goldman Sachs Group Inc.” (Wall Street Journal, October 10, 2012).
19 Forbes magazine founder Bertie Charles Forbes wrote six years later: “Picture a party of the nation's greatest bankers stealing out of New York on a private railroad car under cover of darkness, stealthily riding hundred[s] of miles South, embarking on a mysterious launch, sneaking onto an island [the appropriately named Jekyll Island] deserted by all but a few servants, living there a full week under such rigid secrecy that the names of not one of them was once mentioned, lest the servants learn the identity and disclose to the world this strangest, most secret expedition in the history of American finance. I am not romancing; I am giving to the world, for the first time, the real story of how the famous Aldrich currency report, the foundation of our new currency system, was written (B.C. Forbes, Leslie’s Weekly, October 19, 1916; in T. Cushing Daniel, Real money versus false money-bank credits; the most important factor in civilization and least understood by the people Washington, D.C., The Monetary educational bureau, 1924], 169; cf. B.C. Forbes, Men who are making America [New York: Forbes Publishing Co., 1922], 398; cf. G. Edward Griffin, The Creature from Jekyll Island: A Second Look at the Federal Reserve [Westlake Village, CA: American Media, 1994]).
20 Congress was persuaded to provide perfunctory support of the bailout, under an alleged mysterious threat of martial law. See Peter Dale Scott, “Martial Law, the Financial Bailout, and War,” Global Research, January 8, 2009; reprinted in Michel Chossudovsky and Andrew Gavin Marshall, eds., The Global Economic Crisis: The Great Depression of the XXI Century (Montreal, Global Research Publishers. Centre for Research on Globalization, 2010), 219-40; Llewellyn H. Rockwell, Jr., “Sen. Inhofe: [Henry] Paulsen [Secretary of the Treasury and former Chief Executive Officer of Goldman Sachs] Threatened Martial Law To Pass Bailout,” LewRockwell.com, November 20, 2008.
21 John Foster Dulles to Lord McGowan, Chairman of Imperial Chemical Industries; in Nancy Lisagor and Frank Lipsius, A law unto itself: the untold story of the law firm of Sullivan & Cromwell (New York: Morrow, 1988), 127.
22 Charles T. O'Reilly, Forgotten Battles: Italy's War of Liberation, 1943-1945 (Lanham, MD: Lexington Books, 2001), 288; Peter Dale Scott, "How Allen Dulles and the SS Preserved Each Other," Covert Action Information Bulletin, 25 (Winter 1986), 4-14. Dulles’s plans to use SS resources in post-war Germany can be seen as part of a successful plan to frustrate the implementation of Roosevelt’s so-called Morgenthau Plan to deindustrialize Germany.
23 Stephen Dorril, MI6 (New York: Free Press, 2000), 659-660.
24 Lauren Fox, “Spy Game: Why Congress Is Limited in Its CIA Oversight,” U.S. News & World Report, March 12, 2014.
25 Amy B. Zegart, Flawed by Design: The Evolution of the CIA, JCS, and NSC (Stanford: Stanford UP, 1999), 189; citing Christopher Andrew, For the President’s Eyes Only (New York: HarperCollins, 1995), 172; see also Church Committee, Final Report, Book 4, 28-29.
26 David Wise and Thomas B. Ross, The Espionage Establishment (New York: Random House, 1967), 166; Scott, Road to 9/11, 13.
27 Tim Weiner, Legacy of ashes: the history of the CIA (New York: Doubleday, 2007), 28. An analogous funding source for the CIA developed in the Far East: the so-called
"M-Fund," a secret fund of money of enormous size that has existed in Japan [in 1991] for more than forty years. The Fund was established by the United States in the immediate postwar era for essentially the same reasons that later gave rise to the Marshall Plan of assistance by the U.S. to Western Europe, including the Federal Republic of Germany….. The M-Fund was used not only for the building of a democratic political system in Japan but, in addition, for all of the purposes for which Marshall Plan funds were used in Europe.[27
28 Peter Dale Scott, American War Machine: Deep Politics, the CIA Global Drug Connection, and the Road to Afghanistan (Berkeley: University of California Press, 2007), 68-96.
29 Fineman, A Special Relationship, 214-15; cf. 206.
30 Scott, American War Machine, 101-16.
31 William D. Hartung, Prophets of war: Lockheed Martin and the making of the military-industrial complex (New York: Nation Books, 2011), 126.
32 Anthony Summers with Robbyn Swan, The Arrogance of Power: The Secret World of Richard Nixon (New York: Viking, 2000), 283. Cf. Kessler, The Richest Man in the World, 171: Khashoggi told the prosecutors “that he churned millions through the tiny [Rebozo] bank to win favor with the president.”
33 Cf. Jim Hougan, Spooks: the haunting of America: the private use of secret (New York: Morrow, 1978), 457–58.
34 Kessler, Richest Man in the World, 238-41; Scott, American War Machine, 161-62.
35 The operation kept the name “Safari Club” even after moving from Khashoggi’s Club to a permanent headquarters in Cairo.
36 Ibrahim Warde, The price of fear: the truth behind the financial war on terror (Berkeley: University of California Press, 2007), 133. Cf. Robert Lacey, Inside the Kingdom: Kings, Clerics, Modernists, Terrorists, and the Struggle for Saudi Arabia (New York: Penguin Books, 2009), 66, 72, 76.
37 Christopher Byron, "The Senate look at BCCI,” New York Magazine, October 28, 1991, 20–21.
38 Nick Kochan and Bob Whittington, Bankrupt: the BCCI Fraud (London: Gollancz, 1991), 220; quoted in The BCCI affair: a report to the Committee on Foreign Relations, United States Senate, Section 11.
39 Jonathan Beaty and S. C. Gwynne, The Outlaw Bank: A Wild Ride Into the Secret Heart of BCCI (New York: Random House, 1993.), 311: “Rappaport and the Bank of Oman’s managing director maintained key contacts with the Saudis, who were pumping money through the bank for the Afghan rebels, at Casey’s request.” Cf. Alan A. Block and Constance A. Weaver, All is clouded by desire: global banking, money laundering, and international organized crime (Westport, CT: Praeger, 2004), 27-28; Scott, American War Machine, 163; Scott, Road to 9/11, 325n94.
40 Block and Weaver, All is clouded by desire, 36-37.
41 Craig Unger, House of Bush, House of Saud: the secret relationship between the world's two most powerful dynasties (New York: Scribner, 2004), 59-61. The opposition of Israel and its supporters was mitigated in 1983, when Reagan agreed to preserve Israel’s “qualitative edge” by supplying comparable weapons. See Stephen C. Pelletière, Iraq and the International Oil System [Westport, CT: Praeger, 2001], 169-70), ZZ; Jonathan Marshall, Peter Dale Scott, and Jane Hunter, The Iran-Contra Connection: Secret Teams and Covert Operations in the Reagan Era (Boston: South End Press, 1987), 93-95.
42 Unger, House of Bush, House of Saud, 61; citing Robert Baer, Atlantic Monthly, May 2003, 60; cf. New York Times, 10/22/01, A1.
43 “Saudi prince 'received arms cash',” BBC, June 7, 2007. It is unclear whether payments continued after 2001, when the UK signed the OECD's Anti-Bribery Convention, making such overpayments illegal.
44 Lacey, Inside the Kingdom, 108.
45 Joseph J. Trento, Prelude to terror: the rogue CIA and the legacy of America's private intelligence network (New York: Carroll & Graf, 2005), 102.
46 Robert Parry, Secrecy and Privilege: Rise of the Bush Dynasty from Watergate to Iraq (Arlington, VA: Media Consortium, 2004), 112–38; Scott, The Road to 9/11, 99–107.
47 John K. Cooley, Unholy Wars: Afghanistan, America, and International Terrorism (London: Pluto Press, 1999), 26. De Marenches, through a shadowy Pinay Circle, was also accused of interfering in the domestic politics of France, England, and other European countries. See Robin Ramsey, "Brian Crozier, the Pinay Circle and James Goldsmith", Lobster 17, UK, November 1988; David Teacher, “The Pinay Circle and Destabilization in Europe," Lobster 18, UK, October 1989). A more extreme argument is that of David G. Guyatt, "The Pinay Circle: An Invisible Power Network," Nexus Magazine, August-September 1996.
48 “Khashoggi, a Saudi Arabian who investigators have found played a significant role in financing the early US arms shipments to Iran, was serving as Fahd's emissary in the deals, Bamieh said…. ” (The BCCI Affair, Part 19). This remarkable claim was corroborated by two Khashoggi associates and Farid Ghadry, a Saudi dissident in Washington (New York Times, January 17, 1987, 6). Cf. also Washington Post, March 7, 1987, A4.
49 In his recent book, The Commission: The Uncensored History of the 9/11 Investigation (New York: Twelve, 2009), New York Times reporter Phillip Shenon discusses at length the questions surrounding Bayoumi and his ties to the Saudi government. Cf. David Ray Griffin, The New Pearl Harbor Revisited: 9/11, the Cover-Up, and the Exposé (Northampton, MA: Olive Branch Press, 2008), 224-27.
50 Anthony Summers and Robbyn Swan, The eleventh day: the full story of 9/11 and Osama bin Laden (New York: Ballantine Books, 2011), 410-15, 559-62; cf. David B. Ottaway, The king's messenger: Prince Bandar bin Sultan and America's tangled relationship with Saudi Arabia (New York: Walker & Company, 2008), 198-99.
51 Paul Sperry, “Inside the Saudi 9/11 Coverup,” New York Post, December 15, 2013: “FBI agents investigating the connection in 2002 found that visitor logs for the gated community and photos of license tags matched vehicles driven by the hijackers. Just two weeks before the 9/11 attacks, the Saudi luxury home was abandoned. Three cars, including a new Chrysler PT Cruiser, were left in the driveway. Inside, opulent furniture was untouched.”
52 Lacey, Inside the Kingdom, 108.
53 Glenn R. Simpson, “Riggs Bank Had Longstanding Link To the CIA,” Wall Street Journal, December 31. 2004. The Journal added that the former Chilean chief of secret police under Pinochet, Manuel Contreras, also banked at Riggs.
54 Peter Maass, “A Touch of Crude,” Mother Jones, January/February 2005, http://www.motherjones.com/politics/2005/01/obiang-equatorial-guinea-oil-riggs.
55 Steve Coll, Private empire: ExxonMobil and American power (New York: Penguin Press, 2012), 283, 290.
56 Discussion in Ottaway, The King's Messenger, 198-99.
57 Philip Shenon, The Commission, pp. 398-399.
58 Ottaway, The king's messenger, 198-99. Cf. Arab News, July 26, 2003, http://www.arabnews.com/node/234848: “What has been produced is nothing less than a charter for Saudi-bashing, all the more so because of the 28 pages supposedly dealing with Saudi links to the hijackers, blocked on White House orders. Anyone who thinks that President Bush is doing us a favor can forget it. Whatever the intention, this is an invitation to the US and other media to speculate. It would be far better if the section were published.” This financial involvement from the supranational deep state is a dimension overlooked by those who describe 9/11 as a conspiracy, or “State Crime Against Democracy” (SCAD), to be blamed on the U.S. Government. See Lance deHaven-Smith, "Beyond Conspiracy Theory: Patterns of High Crime in American Government," American Behavioral Scientist, 53, 796; and my discussion in "Systemic Destabilization in Recent American History: 9/11, the JFK Assassination, and the Oklahoma City Bombing as a Strategy of Tension," The Asia-Pacific Journal: Japan Focus, September 23, 2012, http://japanfocus.org/-Peter_Dale-Scott/3835.
59 Dana Hedgpeth, “Pentagon plans $60 billion weapons sale to Saudi Arabia,” Washington Post, October 21, 2010.
60 The leader of the congressional opposition was Rep. Anthony Weiner of New York. Less than a year later, in 2011, he was forced to resign, after exposure of sexually provocative pictures that he had sent to female admirers on the Internet.
61 Cf. Jonathan Schell, The Unconquerable World: Power, Nonviolence, and the Will of the People [New York: Metropolitan Books/Henry Holt, 2003], 227-31.
Нема коментара:
Постави коментар